SAAI?
Dit was de zomer van plannen die niet doorgingen. Geen buitenlandse kanoavonturen, geen verre reizen.
Maar dat hoeft ons er niet van te weerhouden om in de kano te stappen. En op het water zijn we vrij! Dus besloten Erik en ik om nog eens naar Tiengemeten te gaan, om het eiland heen te varen, daar twee nachten te kamperen en ook te voet het eiland uitgebreid te verkennen.
Samen in de auto met mondkapjes op is geen pretje, maar dat hadden we er wel voor over. Op het parkeerterrein in Nieuwendijk pakten we de kajaks in. Het was maandag, 31 augustus, prachtig weer en er was heel weinig wind. Het sjouwen van de volgepakte boten, over een smalle loopplank naar een kleine drijvende steiger bleek zwaarder dan de hele vaartocht rond het eiland. Tiengemeten is eigendom van Natuurmonumenten en één groot natuurreservaat. Maar dat is het niet altijd geweest. Het eiland heet Tiengemeten omdat de naam aangeeft hoe groot het was: een gemet is een oude oppervlaktemaat, ruim 0,4 hectare. Tegenwoordig is het 7 km. lang en 2 km. breed. Het eiland is lange tijd verpacht geweest aan enkele boeren, die er vee hielden en ook veel aardappels verbouwden.
De geschiedenis is echter nog interessanter als je bedenkt dat het eiland ooit ook een quarantainehaven is geweest. Schepen die het Haringvliet op voeren moesten op de rede van Tiengemeten voor anker en er kwam een arts aan boord om te beoordelen of er besmettelijke ziekten aan boord waren ( actueel in onze tijd!!). Zieke zeelieden werden overgebracht naar een soort hospitaal, waarvan de overblijfselen nog te vinden zijn op een plek die nu nog De Karantijn heet. Het gebouw is een ruïne waar informatiepanelen zijn geplaatst voor de geïnteresseerde voorbijganger. In latere jaren is het eiland ook een tijd in gebruik geweest als marinebasis en konden de oorlogsschepen daar veilig kruit aan boord nemen voor het scheepsgeschut. Sinds 1997 wordt Tiengemeten beheerd door Natuurmonumenten. Het heeft veel pijn gedaan bij de boerenfamilies die moesten worden uitgekocht om plaats te maken voor de wilde natuur die Natuurmonumenten voor ogen had. Maar ik heb me laten vertellen dat alle boeren die eerst grond moesten pachten van de particuliere eigenaar tegenwoordig op eigen grond elders een goed bedrijf hebben kunnen opzetten.
Donderdag zouden we naar een verjaardag van iemand die niet wist dat we kwamen. Het feestvarken logeerde in een huisje van Ljeppershiem (Friesland). Aangezien dat huisje aan het water lag, bedachten Tiny en ik dat we de 1,5 uur rijden daar naar toe nog nuttiger wilden besteden door er een kanotocht aan vast te knopen. Van de kaart leerden we dat er genoeg vaarwater is en je ook in Dokkum kon komen.
Nadat we bijgepraat waren begon het kanoën. Eerst volgden we de "Nije swemmer" richting Dokkum. Na korte tijd sloegen we af de Strobosser trekfaert in. Een prachtige vaart met wat huisjes en veel riet die ons rechtstreeks naar Dokkum zou voeren. Maar de vooruitgang had daar een stokje voor gestoken: ten behoeve van de aanleg van een rotonde naast Dokkum lag daar een dam. Daar was echter een oplossing voor want we konden nog een keer afslaan en via een dwarsverbinding naar het Dokkumer Grootdiep toe. Daar zagen we al veel meer bootjes wat we niet zo gek vonden met dit mooie weer. Het was hier in het noorden overigens een stuk minder benauwd dan in het Noord-Hollandse.